18 Δεκεμβρίου 2017

Ο Γαλάζιος δειπνοσοφιστής

Ιδού τι αλίευσα από μια συνέντευξη που έδωσε ένας γαλάζιος πολιτικός στο εξειδικευμένο για τα θέματα του ελληνικού οίνου περιοδικό «Wine Trails».


Θέμα με το οποίο κάλλιστα μπορούσε να ασχοληθεί και ο «Γευσιγνώστης». Ετσι με ξάφνιασε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Κώστας Τζαβάρας, όχι τόσο με την ευρυμάθειά του όσο με τις απόψεις του για το πιο δυναμικό προϊόν της ελληνικής γης, το κρασί. Ενα αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, όπως το χαρακτηρίζει. Μία από τις 2 ή 3 φυσικές ουσίες της ζωής μας, που η χρήση της είναι συνδεδεμένη με τις πιο βασικές λειτουργίες του ανθρώπου. Είναι το προϊόν της φύσης που για τον Ελληνα έχει κατ' εξοχήν αποτελέσει διαχρονικά τη βάση της δημιουργίας των πιο σημαντικών συμβολισμών του για την ατομική και κοινωνική ζωή. Εκτός των άλλων, απαντώντας στο ερώτημα του κατά πόσο το κρασί αποτελεί καθρέφτη των κοινωνικών συσχετισμών, ο Κώστας Τζαβάρας απάντησε ότι το κρασί εξακολουθεί να είναι το φάρμακο της λύπης και το μέσο πολλαπλασιασμού της χαράς. Συνοδεύει συζητήσεις και ευφραίνει «καρδίας ανθρώπων».

Η σχέση κοινωνίας και κρασιού εξακολουθεί, κατά τον κ. Τζαβάρα, να χαρακτηρίζεται με τα ίδια ακριβώς λόγια που κάποτε είχε χρησιμοποιήσει ο δειπνοσοφιστής Αθηναίος: «Οταν ιδείς ιδιώτη μόνο του να τρώγει, χωρίς να 'χει συντροφιά, ή ποιητή να μη θέλει τα τραγούδια ούτε τη μουσική, γι' αυτούς πρέπει να πιστεύεις ότι χάσανε και οι δυο τους: ο μεν πρώτος τη μισή απ' όλη του τη ζωή, ο δε δεύτερος τη μισή απ' όλη την τέχνη του. Και στο κάτω-κάτω άθλια ζούνε και οι δύο». Το κρασί έχει τη δύναμη να αδρανοποιεί όλες τις ταξικές διακρίσεις. Το ίδιο γλυκαίνει τη ζωή και του φτωχού και του πλούσιου, το ίδιο διεγείρει τη ψυχή και του εργάτη και του εργοδότη. Με τον ίδιο τρόπο το μεταλαμβάνει κάθε πιστός, με την ίδια ζέση το απολαμβάνει κάθε μυημένος, χωρίς φραγμούς που αναφέρονται σε φύλο, τάξη, ιδεολογία, επάγγελμα. Ποιος άραγε μπορεί να διαφωνήσει μαζί του;

πηγη βηματοδότης